Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kole

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 października 2020 roku

Sąd Rejonowy w Kole Wydział III Rodzinny i Nieletnich

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Agnieszka Skiera - Bilska

Protokolant: st. sekr. sąd. Alicja Kleczkowska

po rozpoznaniu w dniu 21 października 2020 roku w Kole

na rozprawie

sprawy z powództwa W. S.

przeciwko P. S.

o alimenty

• I.  Zasądza od pozwanego P. S. na rzecz córki W. S. alimenty w kwocie po 770,00 zł (siedemset siedemdziesiąt złotych) miesięcznie, płatne do jej rąk, do dnia 10 – go każdego miesiąca z góry z ustawowymi odsetkami w razie opóźnienia którejkolwiek z rat, poczynając od dnia 10 lutego 2020 roku,

  II.  Nakazuje ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kole kwotę 500,00 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

  III.  Zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1800,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

  IV.  Wyrokowi w punkcie I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

S ę d z i a :

Agnieszka Skiera - Bilska

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 28 stycznia 2020 r. powódka W. S. wniosła o podwyższenie alimentów orzeczonych w ugodzie sądowej zawartej w dniu 29 kwietnia 2019 r. w sprawie I C 138/19 Sądu Okręgowego w Koninie i zasądzenie od pozwanego P. S. na jej rzecz, tytułem alimentów, kwoty 770 zł miesięcznie, począwszy od dnia 10 lutego 2020 r. W uzasadnieniu pozwu podniesiono, że ugodą sądową zawartą w dniu 29 kwietnia 2019 r. przed Sądem Okręgowym w Koninie w sprawie I C 138/19, pozwany P. S. zobowiązał się do łożenia na rzecz powódki kwotę po 500 zł miesięcznie, płatną do rąk jej matki – B. S. do 10 – go każdego miesiąca, przez czas trwania procesu o rozwód. Sprawa I C 138/19 o rozwód zakończyła się 8 października 2019 r. Ponadto w uzasadnieniu pozwu wskazano, że minimalne koszty utrzymania powódki, pomijając różne drobne wydatki, tj. kieszonkowe czy okazyjne koszty kina, basenu, wyjść z koleżankami wynoszą około 1.525 zł miesięcznie i składają się na to w szczególności: koszty wyżywienia – 900 zł miesięcznie; środki czystościowe i kosmetyki – około 150 zł miesięcznie; koszty związane z uczęszczaniem do szkoły – około 40 zł miesięcznie; koszty ubioru – około 130 zł miesięcznie; koszty telefonu – około 50 zł miesięcznie; koszty okulistyczne, w tym soczewki – około 230 zł miesięcznie; wizyty u okulisty – około 25 zł miesięcznie (dwa razy w roku po 150 zł). W. S. jest uczennicą III – ej klasy Technikum Informatycznego w K.. Z kolei jej matka pracuje jako sprzedawca i zarabia miesięcznie około 1.900 zł. Jak podano w uzasadnieniu pozwu, powódce wiadomo jest jedynie, że pozwany prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...), NIP (...) i osiąga prawdopodobnie znaczne dochody.

W odpowiedzi na pozew z dnia 28 lutego 2020 r. pozwany P. S. wniósł o oddalenie powództwa w całości. W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew, P. S. wskazał, iż powództwo jest niezasadne. Nadto zakwestionował koszty utrzymania powódki wskazane w pozwie. Podał, iż nie jest realna dla kobiety kwota 900 zł miesięcznie wydatkowana na wyżywienie, tym bardziej, że według powódki są to minimalne koszty. W ocenie P. S. zawyżona wydaje się także być kwota 150 zł miesięcznie dotycząca środków czystości i kosmetyków. Odnośnie kosztów okulistycznych, które powódka wyceniła łącznie na kwotę 255 zł miesięcznie, pozwany podniósł, iż pokrywał je i chce pokrywać. Zaznaczył przy tym, że powódka w tym zakresie w ogóle nie współpracuje z nim. Zauważył również, że ceny soczewek miesięcznych kształtują się w okolicach 50-70 zł, a nie aż 230 zł. Zdaniem pozwanego, W. S. w żaden sposób nie udowodniła wysokości wskazanych kwot.

Na posiedzeniu w dniu 16 września 2020 r. przewodniczący zamknął rozprawę. Natomiast na mocy postanowienia Sądu odroczono ogłoszenie orzeczenia na posiedzeniu niejawnym po nadejściu akt z Sądu Okręgowego w Koninie.

Z kolei na posiedzeniu w dniu 21 października 2020 r. Sąd postanowił otworzyć zamkniętą rozprawę, a nadto przeprowadzić dowód z dokumentów zgromadzonych w aktach Sądu Okręgowego w Koninie w sprawie I C 138/19 na okoliczność ustalenia przedmiotu żądania pozwu. Następnie Sąd poinformował obecnych pełnomocników stron o konieczności zmiany kwalifikacji prawnej żądania pozwu, tj. jako sprawy o alimenty, albowiem w wyroku rozwodowym Sąd nie orzekł o alimentach na rzecz pełnoletniej powódki w związku z czym zabezpieczenie udzielone w trakcie trwania postępowania rozwodowego upadło.

Wobec tego, pełnomocnik powódki zmodyfikował żądanie pozwu poprzez zmianę powództwa na sprawę o alimenty, pozostając przy kwocie wskazanej w pozwie.

Pełnomocnik pozwanego podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Sąd ustalił, co następuje:

W. S. ur. (...) jest córką B. S. i pozwanego P. S..

Okoliczność bezsporna

P. S. w ugodzie zawartej przed Sądem Okręgowym w Koninie w sprawie I C 138/19 zobowiązał się na czas trwania procesu o rozwód do łożenia alimentów na rzecz małoletnich dzieci W. i M. rodzeństwa S. w kwocie po 500 zł miesięcznie na każde z nich, łącznie 1.000 zł miesięcznie, płatnych do rąk B. S., począwszy od 1 maja 2019 r. do dnia 10-go każdego miesiąca, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie. Nadto P. S. zobowiązał się również do ponoszenia kosztów związanych z leczeniem dzieci u okulisty, a B. S. do ponoszenia kosztów związanych z leczeniem córki W. S. u dermatologa.

Dowód: kopia wypisu z protokołu z dnia 29 kwietnia 2019 r. w sprawie I C 138/19 (k.5); ugoda z dnia 29 kwietnia 2019 r. w sprawie I C 138/19 (k.32 akt I C 138/19 Sądu Okręgowego w Koninie)

Sąd Okręgowy w Koninie wyrokiem z dnia 8 października 2019 r. w sprawie I C 138/19 rozwiązał przez rozwód małżeństwo B. S. z P. S., bez orzekania o winie. Nadto Sąd Okręgowy w Koninie zobowiązał obie strony do ponoszenia kosztów utrzymania i wychowania małoletniego dziecka i z tego tytułu zasądził od P. S. na rzecz małoletniego M. S. alimenty w kwocie po 500 zł miesięcznie.

W wyroku tym Sąd nie orzekł o obowiązku alimentacyjnym względem pełnoletniej córki stron W. S.. Wyrok ten stał się prawomocny w dniu 30 października 2019 r.

Dowód: kopia wyroku Sądu Okręgowego w Koninie z dnia 8 października 2019 r. w sprawie I C 138/19 (k.43); wyrok Sądu Okręgowego w Koninie z dnia 8 października 2019 r. w sprawie I C 138/19 (k.74 akt I C 138/19 Sądu Okręgowego w Koninie)

Powódka W. S. ma skończone 19 lat. Od dnia 4 września 2017 r. uczęszcza do 4-letniego Technikum w Zespole Szkół (...) w K. o profilu informatycznym. Aktualnie chodzi do klasy IV– ej i w roku 2021 będzie przystępować do egzaminu maturalnego. W roku szkolnym 2019/2020 była uczennicą klasy III – ej ww. Technikum i nie pobierała wówczas stypendium, a także nie otrzymywała ekwiwalentu za praktykę w warsztatach szkolnych. Aktualnie uczy się w trybie stacjonarnym. Z uwagi na pandemię koronawirusa nie odbywała praktyk. Na zakup książek W. S. przeznaczyła około 200 zł. Natomiast opłata za radę rodziców wyniosła 40 zł, a za ubezpieczenie 20 zł. Zeszyty i pomoce naukowe kupowała dla powódki jej matka. W. S. nie korzysta z obiadów w szkole. Obecnie mieszka wspólnie z matką i 14-letnim bratem. Zajmują jeden pokój o powierzchni 8 m ², gdyż duży pokój został zamknięty przez pozwanego na klucz. Nie posiadają oni dostępu do balkonu. W. S. nie ma z bratem osobnych biurek. Jedno z biurek jest zajęte przez komputer, drukarkę i książki. W związku z tym lekcje odrabiają u dziadków.

Powódka wraz z matką robi zakupy żywności jeden raz w ciągu tygodnia, na które B. S. wydatkuje 200 zł, przy czym pieczywo kupuje w piekarni, w której jest zatrudniona. Poza tym powódka wspólnie z matką jeździ więcej aniżeli jednokrotnie w ciągu miesiąca na zakupy środków chemicznych i higienicznych, które kosztują 100 zł. Z kolei na zakup odzieży i obuwie W. S. przeznacza 300 zł miesięcznie.

W. S. jest osobą zdrową. Nie wymaga specjalnej diety. W 2019 r. pozostawała pod opieką dermatologa. Obecnie jest jedynie pod kontrolą okulisty, do którego uczęszcza prywatnie z częstotliwością dwukrotnie w ciągu roku. Powódka ma wadę wzroku, tj. -6 na lewe oko i -5 na oko prawe. Niezbędne są dla niej soczewki na zajęcia wychowania fizycznego oraz na te, na których nie może używać okularów. Opakowanie soczewek, w którym znajduje się 6 sztuk wystarcza powódce na okres trzech miesięcy. Koszt soczewek wynosi około 100 zł i sprzedawane są na receptę, dlatego też przed zakupem kolejnych soczewek powódka musi się udać po nową receptę.

Powódka nie uczęszcza na pozaszkolne zajęcia dodatkowe. Jednokrotnie w ciągu tygodnia wychodzi ze znajomymi do kina bądź na pizzę. W związku z tym otrzymuje od matki kieszonkowe w kwocie rzędu od 50 do 100 zł. Natomiast na kartę do telefonu powódka przeznacza 50 zł miesięcznie.

Dowód: zeznania powódki W. S. (e-protokół (...):02:41 – 00:29:22, k.44-45); kserokopie paragonów fiskalnych i elektronicznych kuponów doładowujących (k.29-30); zaświadczenie Zespołu Szkół (...) w K. z dnia 4 marca 2020 r. (k.32)

Matka powódki B. S. od dnia 1 stycznia 2017 r. zatrudniona jest na czas nieokreślony w wymiarze pełnego etatu w firmie Z.P.U.H. ’’ V.’’ W. M. PIEKARNIA-CUKIERNIA z siedzibą w O. na stanowisku sprzedawca. Z tego tytułu osiągnęła wynagrodzenie w grudniu 2019 r. w kwocie 1.673,78 zł netto. Natomiast w styczniu i lutym 2020 r. osiągnęła każdorazowo wynagrodzenie w kwocie po 1.920,62 zł. B. S. pracuje na dwie zmiany, tj. w godzinach od 6:00 do 13:00 oraz od 11:00 do 18:00.

Dowód: zeznania powódki W. S. (e-protokół (...):02:41 – 00:29:22, k.44-45); zaświadczenie pracodawcy o zatrudnieniu i zarobkach z dnia 24 marca 2020 r. (k.31)

Pozwany P. S. od 4-5 lat prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą specjalizującą się w montażu stolarki okiennej. P. S. w 2018 r. z prowadzonej działalności gospodarczej osiągnął przychód w kwocie 58.253,50 zł. Natomiast osiągnięty przez niego w 2018 r. dochód po pomniejszeniu o składki na ubezpieczenie społeczne wyniósł 39.280,99 zł. Aktualnie czysty dochód pozwanego, tj. po odliczeniu ZUS-u, składek, podatku i kosztów utrzymania samochodu wynosi około 3.000 zł miesięcznie. Kwotę tą P. S. posiada do dyspozycji na własne utrzymanie. Pozwany podatkowo rozlicza się w formie ryczałtu. Nie jest płatnikiem VAT. Pozwany posiada zobowiązanie kredytowe, które zaciągnął dwa lata temu na działalność w kwocie 12.000 zł. W związku z tym spłaca raty kapitałowo-odsetkowe w kwocie 350/400 zł miesięcznie. Kredyt ten pozwany wziął na około 3 lata. P. S. ww. zobowiązanie kredytowe zaciągnął na spłatę bieżących opłat, w tym ZUS-u oraz kontrahentów prywatnych. Posiadał zaległości na kwotę rzędu 6.000 – 8.000 zł.

Pozwany od około dwóch miesięcy zamieszkuje u swojej partnerki w jej mieszkaniu własnościowym. Pozwany P. S. daje partnerce kwotę 300 zł na mieszkanie oraz kwotę 400 zł na wyżywienie. Ponadto pozwany partycypuje w połowie w rachunkach za mieszkanie przy ulicy (...). Z tytułu czynszu za to mieszkanie przekazuje kwotę 350 zł, a za energię elektryczną kwotę 150 zł co dwa miesiące. Z kolei na TV pozwany daje kwotę 50 zł. Nie przekazuje zaś pieniędzy na gaz, a opłaty za wodę i śmieci są wliczone w czynsz. P. S. na syna, a brata powódki łoży kwotę 500 zł tytułem alimentów. Córce pozwany przekazuje co miesiąc kwotę 500 zł na konto osobiste od czasu ugody zawartej w sprawie o rozwód.

Dowód: zeznania pozwanego P. S. (e-protokół (...):29:22 – 00:50:16, k.45-45v); wydruk z Podatkowej Księgi P. i Rozchodów za 2018 dla PRESTO P. S. (k.13); zeznanie PIT-36 o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym 2018 (k.14-17)

Pozwany w dniu 16 maja 2019 r. zakupił dla córki W. S. okulary korekcyjne za kwotę 640 zł.

Dowód: zeznania powódki W. S. (e-protokół (...):02:41 – 00:29:22, k.44-45); kserokopia faktury nr (...) z dnia 16 maja 2019 r. (k.12)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wskazanych powyżej dowodów z dokumentów i zeznań stron oraz z dokumentów zgormadzonych w aktach postępowania rozwodowego w sprawie I C 138/19 Sądu Okręgowego w Koninie.

Jako wiarygodne Sąd ocenił zeznania powódki W. S., albowiem były szczere, logiczne i rzeczowe. Sąd nie dopatrzył się w relacji złożonej przez powódkę okoliczności mogących negatywnie rzutować na moc dowodową jej zeznań.

Za zasługujące na przyznanie im w całości waloru wiarygodności Sąd uznał również zeznania pozwanego P. S., gdyż były szczere i rzeczowe.

Są d zważył, co następuje:

Powódka W. S. po dokonaniu modyfikacji żądania pozwu domagała się ostatecznie zasądzenia od pozwanego P. S. alimentów w kwocie 770 zł miesięcznie.

Stosownie do art. 133 § 1 k.r.o., rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania.

W myśl zaś art. 135 § 1 i 2 k.r.o., zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego. Zgodnie z § 2 wykonanie obowiązku alimentacyjnego względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie (…) może polegać w całości lub w części na osobistych staraniach o utrzymanie lub o wychowanie uprawnionego; w takim wypadku świadczenie alimentacyjne pozostałych zobowiązanych polega na pokrywaniu w całości lub w części kosztów utrzymania lub wychowania uprawnionego. Nadto zgodnie z § 3, na zakres świadczeń alimentacyjnych nie wpływają: świadczenia z pomocy społecznej lub funduszu alimentacyjnego, o którym mowa w ustawie z dnia 7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów (Dz. U. z 2020 r. poz. 808 i 875), podlegające zwrotowi przez zobowiązanego do alimentacji (pkt 1); świadczenia, wydatki i inne środki finansowe związane z umieszczeniem dziecka w pieczy zastępczej, o których mowa w przepisach o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej (pkt 2); świadczenie wychowawcze, o którym mowa w ustawie z dnia 11 lutego 2016 r. o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci (Dz. U. z 2019 r. poz. 2407) (pkt 3); świadczenia rodzinne, o których mowa w ustawie z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 111) (pkt4); rodzicielskie świadczenie uzupełniające, o którym mowa w ustawie z dnia 31 stycznia 2019 r. o rodzicielskim świadczeniu uzupełniającym (Dz. U. poz. 303) (pkt5).

Z treści ww. przepisu wynika jednoznacznie, że przy ustaleniu wysokości świadczenia alimentacyjnego na rzecz małoletniego dziecka należy wziąć pod uwagę z jednej strony usprawiedliwione potrzeby uprawnionego, z drugiej strony możliwości zarobkowe i majątkowe zobowiązanego. Współzależność między tymi czynnikami wyraża się w tym, że usprawiedliwione potrzeby uprawnionego powinny być zaspakajane w takim zakresie, w jakim pozwalają na to możliwości majątkowe i zarobkowe zobowiązanego. Należy przez to rozumieć dochody rzeczywiście uzyskiwane, jak również zarobki i dochody, które każdy z małżonków może i powinien uzyskiwać przy dołożeniu należytej staranności i przestrzeganiu zasad prawidłowej gospodarki oraz stosownie do swoich sił umysłowych i fizycznych. Możliwości finansowych nie należy utożsamiać z faktycznie osiąganymi dochodami. Obejmują one także wysokość dochodów, które zobowiązany do alimentacji jest w stanie uzyskać przy uwzględnieniu wyuczonego zawodu, ilości i rodzaju posiadanego majątku.

Powódka W. S. jest pełnoletnia. Zaznaczyć w tym miejscu jednak wypada, że w obowiązujących przepisach brak jest konkretnej granicy istnienia obowiązku alimentacyjnego. Przede wszystkim granicy tej nie stanowi osiągnięcie przez osobę uprawnioną pełnoletności. Istnienie wspomnianego obowiązku zależy głównie od stwierdzenia tego, czy uprawniony ma możliwość samodzielnego utrzymania się. W realiach niniejszej sprawy powódka bezsprzecznie takiej możliwości nie posiada, skoro w dalszym ciągu kontynuuje naukę na poziomie szkoły średniej. Mając na względzie wiek powódki i realizowanie przez nią nauki w szkole średniej, zdaniem Sądu, do jej usprawiedliwionych potrzeb zaliczają się koszty dotyczące codziennego utrzymania, a więc wyżywienia, zakupu odzieży i obuwia, a także środków higienicznych i kosmetycznych. Do potrzeb tych należy również zaliczyć koszty leczenia okulistycznego, albowiem powódka boryka się z wadą wzroku, a także koszty związane z realizacją obowiązku szkolnego.

Określenie wysokości świadczeń alimentacyjnych, uwarunkowanych kosztami utrzymania (wyżywienie, odzież, leczenie) i wychowania, w odniesieniu do dzieci (pielęgnacja, opieka, dbałość o fizyczny i intelektualny rozwój) jest domeną ustaleń na podstawie dowodów ale uwzględniającą także zasady doświadczenia życiowego ( vide: Orz. SN z 29.11.1949 r. Wa.C 167/49 , NP.1951, nr 2, s.52 ).

Uwzględniając te zasady, w ocenie Sądu, usprawiedliwione potrzeby powódki oscylują w granicach 1.500 zł miesięcznie. Nie można tej kwoty uznać za wygórowaną zwłaszcza jeśli się zważy na obecny poziom cen towarów i usług, jak również na fakt, iż powódka uczy się w klasie maturalnej. Nadto nie można zgodzić się z poglądem pozwanego, jakoby wszystkie wydatki związane z utrzymaniem powódki musiały zostać drobiazgowo wykazane dowodami. Każdy przeciętny człowiek posiada bowiem wiedzę odnośnie bieżących kosztów utrzymania w naszym kraju, a powódka nie wskazywała na jakieś zbytkowe czy ponadprzeciętne potrzeby.

Jak już wyżej wspomniano, na wysokość świadczeń alimentacyjnych rzutują nie tylko usprawiedliwione potrzeby uprawnionego, lecz także możliwości zarobkowe i majątkowe zobowiązanego. Pozwany P. S. prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą trudniącą się montażem stolarki okiennej. Z tego tytułu pozwany, jak wskazał w swoich zeznaniach osiąga czysty dochód w wysokości około 3.000 zł miesięcznie i kwotą tą dysponuje w zakresie własnego utrzymania. Zgodnie z przyjętym w judykaturze poglądem, możliwości zarobkowych pozwanego nie można sprowadzać jedynie do kwoty uzyskiwanego przez niego dochodu. P. S. musi mieć świadomość, że ciąży na nim obowiązek alimentacyjny względem małoletniego syna w kwocie 500 zł, który został skonkretyzowany ostatecznie w wyroku rozwodowym oraz w stosunku do powódki, która jest już wprawdzie pełnoletnia, lecz w dalszym ciągu nie ma możliwości samodzielnego utrzymania się, co zresztą nie było kwestionowane przez pozwanego. Tym samym P. S. powinien dążyć do polepszania swojej sytuacji finansowej, skoro ma na utrzymaniu dwoje dzieci. Sąd nie stracił z pola widzenia, że pozwany w połowie partycypuje w kosztach utrzymania mieszkania, w którym zamieszkuje powódka, co wpływa na częściowe zaspokojenie jej potrzeb mieszkaniowych. Nadto sfinansował jej zakup okularów korekcyjnych, do czego też zresztą pośrednio zobowiązał się w ugodzie zawartej przed Sądem Okręgowym w Koninie z dnia 29 kwietnia 2019 r. Nie sposób jednak poczytać tych przysporzeń jako wyczerpujących obowiązek alimentacyjny pozwanego w stosunku do powódki. Trudno też uznać, aby zobowiązania kredytowe pozwanego zaciągnięte w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą dominowały nad jego obowiązkiem alimentacyjnym względem córki, gdyż ten ostatni bez wątpienia korzysta z pierwszeństwa. Wobec tego, Sąd uznał, iż żądana przez powódkę kwota alimentów pozostaje w zakresie możliwości zarobkowych i majątkowych pozwanego. Zważywszy, że matka powódki osiąga dochód na poziomie minimalnego wynagrodzenia za pracę i jej sytuacja finansowa jest gorsza aniżeli P. S., winien on w większym zakresie partycypować w utrzymaniu córki.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania Sąd na podstawie przytoczonych powyżej przepisów prawa zasądził alimenty od pozwanego P. S. na rzecz córki W. S. w kwocie po 770 zł miesięcznie, płatne do jej rąk, do dnia 10 – go każdego miesiąca z góry z ustawowymi odsetkami w razie opóźnienia którejkolwiek z rat, poczynając od dnia 10 lutego 2020 r. (punkt I wyroku).

Sąd w oparciu o art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 98 k.p.c. nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kole kwotę 500 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych, skoro pozwany przegrał niniejszą sprawę w całości (punkt II wyroku).

Na podstawie § 4 ust. 1 pkt 9 i ust. 4 w zw. z § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U.2015. 1800 z póź.zm.) w zw. z art. 98 k.p.c., Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1.800 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (punkt III wyroku).

Zgodnie z art. 333 § 1 pkt 1 k.p.c., Sąd wyrokowi w punkcie I nadał rygor natychmiastowej wykonalności (punkt IV wyroku).

Sędzia

Agnieszka Skiera-Bilska