Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kole

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 grudnia 2024 roku

Sąd Rejonowy w Kole Wydział III Rodzinny i Nieletnich

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Agnieszka Pietruszka

Protokolant: st. sekr. sąd. Alicja Kleczkowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 grudnia 2024 roku w K.

sprawy z powództwa małoletniego W. K. zastępowanego przez matkę K. K. (1)

przeciwko P. K.

o podwyższenie alimentów

I.  Podwyższa alimenty od pozwanego P. K. na rzecz małoletniego syna W. K. do kwoty po 1.400,00 zł (jeden tysiąc czterysta złotych) miesięcznie, płatne do rąk matki małoletniego K. K. (1), do dnia 10 – go każdego miesiąca z góry z ustawowymi odsetkami w razie opóźnienia w terminie płatności, poczynając od dnia 1 września 2023 roku i to w miejsce alimentów zasądzonych wyrokiem zaocznym Sądu Rejonowego w Kole z dnia 2 października 2020 roku w sprawie sygnatura akt III RC 282/19.

II.  Oddala powództwo w pozostałym zakresie.

III.  Zasądza od pozwanego na rzecz małoletniego powoda kwotę 972,00 zł tytułem częściowego zwrotu kosztów zastępstwa adwokackiego.

IV.  Nakazuje ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kole, kwotę 270,00 zł tytułem częściowego zwrotu nieuiszczonych kosztów sądowych.

V.  Wyrokowi w punkcie I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

S ę d z i a

Agnieszka Pietruszka

Sygnatura akt III RC 224/23

UZASADNIENIE

Małoletni powód W. K. działający przez matkę K. K. (1) wniósł o podwyższenie alimentów zasądzonych od pozwanego P. K. do kwoty po 2.500 zł, w miejsce alimentów ustalonych wyrokiem z dnia 2.10.2020 r., poczynając od dnia wniesienia pozwu. W uzasadnieniu matka małoletniego podniosła, iż aktualnie alimenty wynoszą 1.000 zł. Małoletni powód ma 15 lat, jest uczniem 2 klasy LO w S. o profilu medyczno-psychologicznym. Pozwany nie utrzymuje kontaktów z synem. Od czasu ustalania ostatnich alimentów istotnie zwiększyły się usprawiedliwione potrzeby małoletniego. Średniomiesięczne koszty utrzymania W. obejmują: wyżywienie- 1500 zł, basen - 50 zł, bilet miesięczny - 200 zł, koszty związane z wycieczkami szkolnymi, ubezpieczeniem w szkole, komitetem rodzicielskim 100 zł, kontrole okulisty, stomatologa, leki, witaminy - 250 zł, fryzjer - 38 zł, kino, potrzeby kulturalne - 100 zł, wypoczynek wakacyjny i zimowy - 200 zł, wywóz śmieci - 24 zł, energia - 140 zł, internet - 80 zł, telefon - 30 zł, woda - 20 zł, gaz - 35 zł, ogrzewanie – 600 zł, obuwie – 300- 400 zł, wyprawka szkolna - 600 zł (poza kwotą otrzymywaną z programu „Dobry start”), kosmetyki, artykuły do higieny osobistej, proszki, płyny - 200 zł. Matka powoda choruje na cukrzycę, niedoczynność tarczycy, leczy się też onkologicznie. Jest zarejestrowana jako osoba bezrobotna. Pozwany wg wiedzy powoda jest zatrudniony w formie (...) T. w T.. Zdaniem matki powoda nastąpiła zmiana w zakresie usprawiedliwionych potrzeb powoda, a nadto małoletni ma prawo do tzw. równej stopy życiowej z ojcem.

Pozwany – P. K. nie zajął stanowiska w sprawie, nie złożył odpowiedzi na pozew.

Sąd ustalił, co następuje:

Sąd Rejonowy w Kole wyrokiem zaocznym z dnia 2.10.2020 r. w sprawie III RC 282/19 podwyższył od P. K. alimenty na rzecz małoletniego syna W. K. do kwoty po 1.000 zł miesięcznie, począwszy od dnia 1.12.2019 r. w miejsce alimentów ustalonych wyrokiem Sądu Okręgowego w Koninie z dnia 22.09.2017 r. w sprawie I 1Ca 293/17. Apelacja powoda została oddalona

(Dowód: akta III RC 282/19 Sadu Rejonowego w Kole)

Małoletni W. K. miał wówczas 12 lat i uczęszczał do klasy VII – ej Szkoły Podstawowej w S.. Do szkoły dojeżdżał rowerem. Świadczenie „Dobry start” w kwocie 300 zł nie starczyło na sfinansowanie szkolnej wyprawki. Niezbędny był zakup dwóch par butów, stroju na zajęcia wychowania fizycznego, tornistra oraz dodatkowych przyborów szkolnych. K. K. (1) kupowała synowi obuwie z częstotliwością większą niż co kwartał, przy czym jedna para kosztowała około 200 zł. Na zakup odzieży dla powoda K. K. (1) przeznaczyła kwotę 600 zł.

W. wyjeżdżał na wycieczki szkolne. Opłata za wycieczkę do W. wyniosła 500 zł, przy czym K. K. (1) musiał jeszcze kupić dla syna 130 euro. W. nie jeździł na kolonie, ani ferie.

Małoletni był również uczniem Szkoły Muzycznej I stopnia w R. Filia w W.. Zajęcia odbywały się dwa razy w tygodniu w szkole w T., położonej 6 km od miejsca zamieszkania małoletniego. Wypożyczenie skrzypiec kosztowało 40 zł na miesiąc, zaś w okresie letnim 20 zł.

Od września 2022 r. na leczenie powoda, w związku z infekcją górnych dróg oddechowych, została wydatkowana kwota 300 zł. W. korzystał także z rehabilitacji, do których jego matka dopłaca 25 zł za jeden masaż, a zatem seria 10 zabiegów kosztowała 250 zł. Małoletni potrzebował masaży ze względu na pogłębioną lordozę. Jedynie dwukrotnie w ciągu roku możliwe były zabiegi na Narodowy Fundusz Zdrowia. W. raz w tygodniu wymagał też wizyt u fizjoterapeuty, co stanowiło wydatek w kwocie 50 zł za masaż i 50 zł za ćwiczenia. Zgodnie z zaleceniami lekarza, małoletni chodził na basen. Godzina pływania kosztowała 8 zł ze zniżką i 10 zł w dni, gdy zniżka nie obowiązywała.

W. często chorował na uszy. Mimo, że został przebadany nie znaleziono przyczyny choroby. Każdorazowo w przypadku zachorowania przyjmował antybiotyki, probiotyki, a także krople do nosa, maści i sterydy. Matka małoletniego na leki wydatkowała średnio 300 zł miesięcznie. Ze względu na pojawiającą się wysypkę, W. miał wykonane testy alergiczne, które jednak nic nie wykazały. Chłopiec miał też wykonane badania u naturoterapeuty, z których wynikało, że ma namnożone paciorkowce. Małoletni nosił okulary i pozostawał pod kontrolą okulisty. Wizyty były ustalane co pół roku. W listopadzie 2019 r. miał zrobione nowe okulary, które kosztowały 300 zł.

Małoletni interesował się fotografią. Koszt wyżywienia małoletniego i jego matki wynosi łącznie 1.000 zł.

( dowód: akta III RC 282/19 Sądu Rejonowego w Kole )

K. K. (1) wraz z synem zamieszkiwała z matką i bratem. Partycypowała w rachunkach dopłacając 200 zł do rachunków za energię, około 100 zł za wodę raz na dwa miesiące, oraz za odpady 34 zł miesięcznie. Co miesiąc kupowała też butlę gazu za 58 zł. Dodatkowo opłacała Internet w kwocie 49 zł oraz telefon w kwocie 50 zł. Koszt zakupu opału na sezon zimowy wynosi 2.370 zł. Na paliwo matka powoda wydawała ponad 200 zł miesięcznie.

K. K. (1) sprawowała opiekę nad niepełnosprawną matką i z tego tytułu pobiera zasiłek w kwocie 1.830 zł miesięcznie. Na syna otrzymywała świadczenie wychowawcze 500+, zasiłek rodzinny w kwocie 124 zł oraz alimenty w kwocie 600 zł. Matka małoletniego leczyła się w poradni neurologicznej i onkologicznej.

(dowód: akta III RC 282/19 Sadu Rejonowego w Kole)

P. K. pracował w firmie logistycznej Ambro w P. jako kierowca. Według zaświadczenia pracodawcy, średnie wynagrodzenie miesięczne pozwanego wynosiło 1.755,17 zł netto. Sąd oceniając dochody pozwanego, nie dał jednak wiary, aby jego wynagrodzenie pozostawało na poziomie płacy minimalnej. W sporządzonym do sprawy uzasadnieniu stwierdził, iż powszechnie wiadomym jest, że kierowcy są dobrze wynagradzani, a ich zarobki powiększają diety i inne dodatki.

(dowód: akta III RC 282/19 Sądu Rejonowego w Kole)

Małoletni W. jest obecnie uczniem III klasy Liceum OgólnokształcącegoLiceum w Chmurze”. Podręczniki do klasy III-ej, w tym częściowo używane, kosztowały w sumie około 500 zł. W bieżącym roku szkolnym powód został zwolniony z opłaty za naukę. W poprzednim roku szkolnym powód uczęszczał natomiast do liceum w S. do klasy o profilu matematyczno-psychologicznym. Do szkoły dojeżdżał a bilet miesięczny kosztował 196,25 zł. Będąc uczniem klasy II-ej nie uczęszczał na zajęcia dodatkowe. Brał udział w wycieczce do W.. W. zakończył już edukację w szkole muzycznej.

(dowód: bilety miesięczne k.8; faktury za zakup podręczników i artykułów szkolnych k.10-14, k.24, decyzja dyrektora z dnia 17.06.2024 r. k.115; zeznania matki powoda k. 130v)

W. cały czas ma problemy z kręgosłupem, albowiem rehabilitacja nie jest w pełni skuteczna. Od czasu do czasu K. K. (1) zapisuje syna na masaże. W ramach rehabilitacji powód korzysta z basenu, co każdorazowo kosztuje około 50 zł. Powód chodzi na basen raz do trzech razy w miesiącu. Małoletni pozostaje też pod kontrolą okulisty. Ostatnia wizyta miała miejsce 2 lata temu. Objawy związane z podejrzeniem alergii „uspokoiły się”. Małoletni jest leczony stomatologicznie. Za wizytę w lutym 2023 r. matka powoda zapłaciła 150 zł. Aktualnie powód nie przyjmuje na stałe żadnych leków.

(dowód: paragon fiskalny k.9; faktury na zakup leków k.52-53; zeznania matki powoda k.130v)

K. K. (1) na kupno odzieży, obuwia dla syna wydaje średnio 300-400 zł miesięcznie, na kosmetyki, środki czystości około 200 zł miesięcznie. Wydatki związane z zapewnieniem rozrywki , potrzeb kulturalnych małoletniego wynoszą około 100 zł miesięcznie. Nadto w tym roku W. razem z matką pojechali na wycieczkę do Norwegii, która w sumie kosztowała około 10 tys. zł.

(dowód: faktury na zakup odzieży i innych akcesoriów k.15-20; travel receipt k.122-125; zeznania matki powoda k.130v)

K. K. (1) do listopada 2021 r. pobierał zasiłek z tytułu opieki nad matką. Po utracie prawa do zasiłku zarejestrowała się w urzędzie pracy i przez rok otrzymywała zasiłek dla bezrobotnych. Matka powoda posiada orzeczenie, zgodnie z którym została zaliczona do osób niepełnosprawnych w stopniu umiarkowanym. Stara się o przyznanie świadczenia rentowego. K. K. (1) leczy się onkologicznie, neurologicznie oraz gastrologicznie. Na leki dla siebie wydaje około 300 zł miesięcznie. Oficjalnie matka powoda nie ma własnych dochodów. Na W. pobiera świadczenie wychowawcze, które do końca 2023 r. wynosiło 500 zł, a od stycznia br. zostało podwyższone do kwoty 800 zł. Pobiera też zasiłek rodzinny na syna.

(dowód: orzeczenie o stopniu niepełnosprawności z dnia 12.04.2024 r. k.116; faktury za z zakup leków k.54-57; zeznania matki powoda k.130v)

K. K. (1) wraz z synem nadal mieszka u swojego brata, przy czym prowadzą odrębne gospodarstwa domowe. Ponosi koszty związane z utrzymaniem domu, na które składają się : opłaty za energię – średnio 300-400 zł miesięcznie, za wodę- około 120 zł za kwartał. Na opał , wspólnie z bratem, wydają około 7 tys. zł.

(dowód: zeznania matki powoda k.130v)

P. K. jest zatrudniony jako kierowca w firmie (...) w P.. Wynagrodzenie pozwanego, wg zaświadczenia pracodawcy, wyniosło w 2023 r. : w styczniu- 2.998,66 zł, w lutym – 2.905,38 zł, w marcu- 4.411,33 zł, w kwietniu- 3.654,69 zł, w maju – 2.905,38 zł, w czerwcu- 3.697,19 zł, w lipcu- 3.093,54 zł, w sierpniu- 3.193,39 zł, we wrześniu- 3.721,94 zł, w październiku – 3.012,36 zł, w listopadzie- 3.021,81 zł, w grudniu – 3.022,09 zł, a w 2024 r. : w styczniu- 3.533,58 zł, w lutym – 3.531,58 zł, w marcu- 4.607,25 zł, w kwietniu – 3.523,58 zł, w maju- 3.533,58 zł, w czerwcu – 4.051,88 zł, w lipcu - 3.528,58 zł, w sierpniu- 3.549,11 zł, we wrześniu – 4.543,55 zł.

(dowód: wynagrodzenie pracownika k.106)

Nie wniosły do sprawy nic istotnego rachunki i faktury k.21-51, k.58-73, albowiem dotyczą one roku 2021 i 2022, podczas gdy niniejszym pozew matka powoda dochodziła bieżących alimentów na syna.

Są d zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 340 § 1 kpc, Sąd wydaje wyrok zaoczny, jeżeli mimo niezłożenia odpowiedzi na pozew, skierowano sprawę do rozpoznania na rozprawie, a pozwany nie stawił się na tę rozprawę, albo mimo stawienia się nie bierze w niej udziału. Przepis art. 339 § 2 kpc stosuje się. W myśl art. 339 § 2 kpc, w przypadku, o którym mowa w § 1, przyjmuje się za prawdziwe twierdzenia powoda o faktach zawarte w pozwie lub pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed posiedzeniem, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

Przewidziane w art. 339 § 2 kpc domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie strony faktycznej wyroku i nie obowiązuje w zakresie prawa materialnego. (…) Wobec, więc tego, że działanie art. 339 § 2 kpc nie rozciąga się na dziedzinę prawa materialnego, obowiązkiem sądu rozpoznającego sprawę w warunkach zaoczności jest rozważenie, czy w świetle przepisów prawa materialnego twierdzenie strony powodowej uzasadniają uwzględnienie żądania (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 31 marca 1999 r., sygn. akt I CKU 176/97, publ. (...) LEX nr 37430) . W kontekście powyższego Sąd musiał rozważyć zasadność żądania małoletniego powoda, który domaga się podwyższenia alimentów z kwoty 1.000 zł do kwoty po 2.500 zł z perspektywy przepisów prawa materialnego i zarządził przeprowadzenie postępowania dowodowego.

Podstawę prawną żądania powoda stanowi art. 138 kro, zgodnie z którym w razie zmiany stosunków można żądać zmiany orzeczenia lub umowy dotyczącej obowiązku alimentacyjnego. Przez pojęcie „stosunków” w tym wypadku należy rozumieć okoliczności istotne z punktu widzenia ustawowych przesłanek obowiązku alimentacyjnego i jego zakresu. Zmiana zatem „stosunków” tak pojmowanych, jest zmianą okoliczności, od których zależy istnienie i zakres obowiązku alimentacyjnego. W myśl zaś art. 135 § 1 i 2 kro, zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego.

Mając na uwadze zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, Sad uznał, iż przedmiotowe powództwo zasługuje na uwzględnienie jedynie częściowo. Przede wszystkim, Sad uznał, iż w okresie od ostatniej sprawy alimentacyjnej zmieniły się usprawiedliwione potrzeby powoda. Zauważyć bowiem należy , iż alimenty w kwocie po 1.000 zł miesięcznie zostały ustalone wyrokiem zaocznym z dnia 2.10.2020 r. w sprawie III RC 282/19. Od tego momentu do dnia zamknięcia rozprawy w niniejszej sprawie minęły 4 lata. Zgodnie natomiast ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, różnica wieku dziecka spowodowana upływem czasu od daty orzeczenia określającego wysokość alimentów, sama przez się uzasadnia wzrost potrzeb związanych np. z uczęszczaniem do szkoły, co z kolei pociąga za sobą konieczność ponoszenia zwiększonych wydatków (vide: postanowienie SN z dnia 1.06.1965 r., sygn. akt I CZ 135/64, LEX nr 5811). Sąd nie podziela jednak stanowiska matki małoletniego, aby obecnie koszty utrzymania powoda wynosiły 3.500-4000 zł, a tym samym aby zachodziła podstawa do podwyższenia alimentów o 1.500 zł. Aktualnie usprawiedliwione potrzeby małoletniego dotyczą głównie wydatków związanych z codziennym utrzymaniem, wyżywieniem, zakupem odzieży i obuwia, środków chemicznych, a także realizacją obowiązku szkolnego. Określenie wysokości świadczeń alimentacyjnych, uwarunkowanych kosztami utrzymania (wyżywienie, odzież, leczenie) i wychowania, w odniesieniu do dzieci (pielęgnacja, opieka, dbałość o fizyczny i intelektualny rozwój) jest domeną ustaleń na podstawie dowodów ale uwzględniającą także zasady doświadczenia życiowego (vide: Orz. SN z 29.11.1949 r. Wa.C 167/49 , NP.1951, nr 2 , s.52 ). W świetle powołanych zasad nie sposób zgodzić się aby koszty wyżywienia powoda wynosiły miesięcznie 1.500 zł, gdyż w ocenie Sądu, nie powinny być one wyższe niż 800 zł miesięcznie. Nadto z zeznań matki powoda wynika, iż obecnie zdecydowanie mniejsze koszty związane są z problemami zdrowotnymi małoletniego, który nie podlega już tak intensywnej rehabilitacji, jak w toku poprzedniej sprawy, nie korzysta z pomocy fizjoterapeuty, a ostatnia wizyta okulistyczna miała miejsce dwa lata temu. Złagodzeniu uległy też objawy wskazujące na ewentualną alergię. Obniżeniu uległy również, w związku ze zmianą szkoły, wydatki związane z realizacją obowiązku szkolnego, skoro małoletni obecnie uczestniczy w edukacji domowej i nie musi dojeżdżać do szkoły. Nie są już ponoszone również wydatki związane ze szkołą muzyczną takie jak wypożyczenie instrumentu, dojazdy. Za zawyżone Sąd uznał także przypadające na powoda koszty związane z utrzymaniem domu (opłaty za energię, ogrzewanie). W tym zakresie należy odwołać się do wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 23.03.2016 r. ( sygn. I ACa 1755/15, Lex 2031152), zgodnie z którym: „brak podstaw do wliczania do obowiązku alimentacyjnego kosztów mieszkania i jego utrzymania. W kwocie alimentów należy jak już uwzględnić niejako ryczałtowo koszty zużycia wody, prądu, gazu (…), jednak koszt utrzymania i ogrzania mieszkania obciąża rodzica, któremu powierzono wykonywanie władzy rodzicielskiej i zobowiązany jest zapewnić dla siebie takie mieszkanie, które umożliwia pobyt z nim dzieci”. Aprobując przytoczone stanowisko za zasadne należy uznać partycypowanie powoda w/w kosztach w kwocie nie większej niż 200 zł miesięcznie. Do usprawiedliwionych potrzeb powoda nie sposób też zaliczyć wydatku związanego z wyjazdem wakacyjnym do N. (...). O ile matka powoda zdecydowała się na taki wyjazd z synem, jego koszty winna pokryć ze świadczenia wychowawczego, albowiem wydatek ten zdecydowanie wykracza poza wydatki usprawiedliwione. W kontekście kosztów powołanej wycieczki, należy stwierdzić, iż Sąd nie dał wiary K. K. (1), iż utrzymuje się ona obecnie z oszczędności. Należy natomiast przyjąć, iż matka powoda uzyskuje dochody, których nie ujawnia. Znamienne jest przy tym, iż w toku sprawy III RC 282/19 matka powoda zeznała, iż syn nie wyjeżdża na kolonie ani na ferie, bo nie ma na to pieniędzy (vide: zeznania K. K. k.122 akt III RC 282/19). Jednocześnie należy zaznaczyć, iż na zdroworozsądkowym poziomie K. K. (1) określiła wydatki ponoszone na syna w części dotyczącej wydatków na odzież, obuwie, kosmetyki, środki czystości czy potrzeby kulturalne. Biorąc zatem pod uwagę powyższe ustalenia, Sąd uznał, że w świetle zasad doświadczenia życiowego, usprawiedliwione koszty utrzymania małoletniego nie przekraczają kwoty 1.800 zł miesięcznie.

Jak zaznaczono na wstępie, wysokość świadczeń alimentacyjnych uzależniona jest również od możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego do alimentacji. Pozwany podobnie jak w toku poprzedniej sprawy o alimenty pracuje jako kierowca. Zaznaczyć należy iż Sąd nie dał wiary zaświadczeniu przesłanemu przez pracodawcę pozwanego, albowiem nie sposób uznać aby osoba zatrudniona jako kierowca, uzyskuje wynagrodzenie na poziomie płacy minimalnej lub niewiele wyższym. Wprawdzie w toku poprzedniej sprawy, Sąd nie wskazał na jakim konkretnie poziomie ustalił możliwości zarobkowe pozwanego, ale należy zauważyć, iż kierowcy nawet zatrudnieni w Polsce, mogą liczyć na bardzo dobre wynagrodzenie. Jak wynika z raportu (...) Instytutu (...) „Zarobki kierowców zawodowych w Polsce. Rynek pracy w branży (...)" (IV edycja), na wysokość wynagrodzenia wypływają takie czynniki jak wiek i doświadczenie kierowcy, czas zatrudnienia u jednego pracodawcy, rodzaj wykonywanych tras czy wreszcie system pracy kierowcy. W 2022 roku kierowcy samochodów ciężarowych zarabiali średnio 7671 zł brutto (vide: www.pitd.org.pl), tj. około 5.560 zł netto i co najmniej na tym samym poziomie należy ustalić także obecne możliwości zarobkowe pozwanego.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie cytowanych przepisów, orzeczono jak w pkt I i II wyroku. Sąd uznał za uzasadnione podwyższenie alimentów o 400 zł miesięcznie mając przede wszystkim na uwadze , iż powód jest już uczniem szkoły średniej a jednocześnie na przestrzeni ostatnich lat nastąpił spadek siły nabywczej pieniądza. Wyższa podwyżka nie jest uzasadniona, skoro część usprawiedliwionych potrzeb małoletniego, w porównaniu z okresem sprawy III RC 282/19 już nie występuje, a nadto w ocenie Sądu, nie zmieniły się również w tym okresie możliwości zarobkowe pozwanego. Sąd podwyższył alimenty poczynając od dnia 1.09.2023 r. albowiem jest to pierwszy pełny miesiąc licząc od dnia wniesienia pozwu, który został złożony w dniu 28.08.2023 r.

O kosztach zastępstwa adwokackiego w pkt III wyroku orzeczono na podstawie § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz.U.2023.1964 z późn. zm.), w zw. z art. 100 kpc, obciążając nimi pozwanego w 27%, albowiem w takiej części powództwo zostało uwzględnione ( 27% z wynagrodzenia w kwocie 3.600 zł).

O nieuiszczonych kosztach sądowych, na które złożyła się opłata od pozwu, orzeczono na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 100 kpc, uwzględniając iż powództwo zostało uwzględnione częściowo, a pełna opłata wynosi w niniejszej sprawie 1.000 zł (art.13 ust.1 pkt 7 ustawy o kosztach w sprawach cywilnych).

Rygor natychmiastowej wykonalności orzeczono zgodnie z art. 333 § 1 pkt 1 kpc.

Sędzia Agnieszka Pietruszka